dlaczego film jest promowany hasłem w stylu "Natalia chciała dziecko, bo to jest trędi i
szajning stars też mają swoje bejbis", przecież to jest TOTALNA GŁUPOTA! to prawda, że
traktowała Antosia jako element swojego wizerunku, ale przecież nie to było pobudką do
zajścia w ciążę w liceum, bo hipsterem można być też z płaskim brzuchem. dziewczyna była po
prostu bardzo zagubiona, chciała kogoś kochać (w pozbawionym seksualnego aspektu
sensie) i dać komuś coś, czego sama nie otrzymała od matki. ostatnia scena - szkoda tylko, że
tak przerysowana - idealnie obrazuje desperację Natalii i potrzebę przelania w kogoś swoich
uczuć. swoją drogą - nadmierne dbanie o ubiór, wystrój mieszkania, gadżety, całe to
hipsterstwo też przecież było próbą nadaniu życiu sensu - ok, mam beznadziejne relacje
międzyludzkie, to przynajmniej otoczę się ładnymi przedmiotami i zamiast emocji, będę
doznawać płytkich odczuć estetycznych(co swoją drogą jest chorobą mojego pokolenia i tak,
sama na nią cierpię)

zmieniając temat: mistrzostwem Rosłaniec jest to, jak pokazuje młodzież. to nie są
przerysowane, STYLIZOWANE NA MŁODZIEŻOWE dialogi jak w serialach, oni po prostu
mówią jak my (ok, raz jakoś mi nie podpasowało użycie jakiegoś wyrazu do kontekstu, i
przeklinanie przy "teściowej" też było przesadzone), i zachowują się jak oni (chociaż jaranie przy
małym dziecku i zamykanie go w skrytce wydaje mi się absurdalne, ale może nie mam
odpowiednio głupich znajomych). rozśmieszyło mnie też, że rodziców Kuby grali Frycz i Stenka,
którzy chyba wzięli już dożywotni zawodowy ślub, ale potraktowałam to raczej jako puszczenie
oczka do widza. seks chłopaka z matką swojej dziewczyny też raczej kojarzy się z fantazjami
nastoletniego onanisty, niż sytuacją z życia wziętą, ale kilka momentów jest naprawdę fajnie
napisanych - początkowe sceny z Figurą i psem, dochodzący po trzech sekundach
Kościukiewicz (swoją drogą, ktoś tu ma chyba złe doświadczenia z mężczyznami - w
"Galeriankach" pewna postać też nie dawała sobie rady w łóżku), skutki przyjmowaniwania
różnych substancji, swego rodzaju spin-off (pojawienie się aktorki z "Galerianek"), a
szczególnie - scena w klubie. każdy, kto widział Bloody Beetroots na żywo, albo po prostu ich
lubi, na pewno ma przez tą minutę ciarki na całym ciele i ochotę zacząć skakać po kinowym
fotelu i wrzeszczeć WAAAAAAAAAAAAARP, WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARP!, ale w przypływnie
trzeźwego myślenia dochodzi do wniosku, że chyba jednak nie wypada...

podsumowując: nie uważam, że jest to najgłębszy i najambitniejszy film ever i pewne jego
aspekty nie przypadły mi do gustu , ale wydaje mi się, że twórczość pani R. jest pewną
awangardą w naszym kinie, i jeśli ktoś uważa, że "Bejbi blues" to jedynie płytki film o
hipsterach dla hipsterów, to jest ślepy