W 1957 roku Ingmar Bergman awansował do panteonu kina – wtedy to swoją premierę miały stworzone przez niego arcydzieła – "Siódma pieczęć" i "Tam, gdzie rosną poziomki". Pokazywany premierowo w Cannes film Jane Magnusson prezentuje kulisy tego przełomowego czasu w życiu reżysera. Stworzony przez nią portret nie jest jednak kolejną laurką; na zasłużone nagrody i uznanie cieniem kładą się mitomania, despotyzm i egoizm Bergmana.

1957 był ważnym rokiem dla Ingmara Bergmana – przede wszystkim dlatego, że właśnie wtedy miały premierę filmy "Siódma pieczęć" i "Tam, gdzie rosną poziomki", dzięki którym Szwed wszedł do panteonu ówczesnego kina. Dokument Jane Magnusson zdaje raport z tego momentu w karierze mistrza. Opowiada przy tym także o latach, które do niego doprowadziły i które po nim nadeszły, ukazując tak naprawdę całe życie reżysera. Portret, jaki wyłania się z tej meandrycznej narracji, jest zaskakująco ambiwalentny. Z jednej strony Bergman zostaje przedstawiony jako wielki artysta, słusznie podziwiany i nagradzany. Z drugiej zaś raz po raz podejmowane są kwestie związane z jego trudnym charakterem: mitomania, egoizm, despotyzm czy skłonność do zdrady. Dzięki temu "Bergman – rok z życia" to znacznie więcej niż kolejna dwuwymiarowa laurka.