Obejrzałam ten film niedawno po raz drugi i nie zmieniłam o nim zdania: jest bardzo nierówny, ale mimo tego pozostawia po sobie wrażenie trudnego do zdefiniowania niepokoju, jaki rzadko jest udziałem wrażeń z komercyjnych horrorów, które tylko przez chwilę wciskają w fotel. Oglądając go, na pewno trzeba uzbroić się w cierpliwość, bo akcja ma przestoje, ale równocześnie odziać nerwy w stal, ponieważ ma również porażające wstawki, którym towarzyszą kaleczące słuch, zgrzytliwe dźwięki i które tylko każą się widzowi domyślać swojej makabrycznej treści. Intryga osnuta wokół zaginięcia córki głównej bohaterki wikła się i spiętrza, niemniej jednak dzięki sugestywnej w roli miotającej się pomiędzy bezsilnością i miłością matki Emmy Vilarasau, widz nie traci z myśli Angeli, zarazem chcąc i nie chcąc poznać prawdę na temat losu dziewczynki. Droga do syntezy zła, o której co rusz ktoś tu wspomina, jest dość pokrętna, a i ostateczne wyjaśnienie mało spektakularne w obliczu nagromadzonych w nadmiarze w toku akcji faktów o tajemniczej sekciarskiej organizacji. A jednak... Pamiętam, że gdy pierwszy raz oglądałam ten film w środku nocy, to właśnie jego zakończenie sprawiło, że pomyślałam, iż najwyższy czas odstawić na jakiś czas horrory /sobre todo las peliculas de terror de Espańa/, żebym nie zrobiła się niepotrzebnie nerwowa i nie kamieniała na dźwięk słów 'totalna synteza' - nawet użytych w dalekim od fabuły 'Bezimiennych' kontekście...