Wspólne dzieło Fancka, Pabsta i Riefenstahl, nie jest może obrazem wybitnym i przełomowym, ale na tyle znakomitym, że warto zapoznać się z tym zabytkiem niemieckiej kinematografii. Uwieczniona potęga przyrody na celuloidowej taśmie z lat 20. niemal zawsze przykuwa wzrok i nie pozwala go oderwać - o czym wie każdy kto obejrzał takie filmy jak "Nanuk z Północy" czy "Tabu". Nie inaczej jest w przypadku "Białego Piekła Pitz-Palu", gdzie podziwiać możemy niszczycielską moc lawin, wnętrza lodowych jaskiń czy choćby alpejskie szczyty okryte grubą warstwą lodowej czapy. Idealnie widoki te komponują się z opowiadaną historią, w przeciwieństwie do wielu osiągnięć kina niemego, nie podszytą żadną ideą czy ideologią. Trójka bohaterów uwięzionych w śniegach Pitz-Palu, walczy o przeżycie, a równolegle trwa akcja ratunkowa paru innych alpinistów, co niektórym sekwencjom filmu nadaje wręcz paradokumentalnego charakteru. Otrzymujemy zatem obraz klarowny, lekki, bez nachalnie wciskanego przesłania czy nadętego melodramatyzmu i przyswajany z ogromną przyjemnością oglądania, pomimo miejscami dramatycznych wydarzeń.