Zderzenie cech b-klasowego horroru z bardzo poważnym tematem wynikło zaledwie niezłym filmem. Nie wykorzystano w pełni olbrzymiego potencjału tkwiącego w tej historii, mimo że twórcy posiadali wszelkie środki ku temu. Tytułowe zwierze prezentuje się pięknie, Ennio Morricone zapewnił dobrą oprawę dźwiękową, a Paul Winfield popisał się przed kamerą aż tak, że mogę śmiało nazwać Keysa jego życiową rolą.
Co więc się rypło? Przesadna wierność gatunkowi. Pojawiają się tu wymuszone twisty (dwa na samym końcu) i slasherowe wstawki (za dużo trupów). A przecież to zupełnie nie pasuje do poważnej tematyki jaką porusza "White Dog". Jest to film o rasizmie, czasami nawet operujące metaforami. Gdyby stylistyka horroru była jedynie tłem do dysputy społecznej powstałby wyjątkowy film i być może jeszcze bardziej drażliwy. Niestety jest odwrotnie: polityka jest tu na drugim planie.
Niemniej to warto zobaczyć. Mimo, iż zwierzęta często występują w kinematografii w rolach agresorów to nikt jeszcze tego tak nie ujął jak tutaj. Świadczy to o wyjątkowości obejrzanego obrazu.