Wg mnie nie jest pseudoartystyczny, raczej utrzymuje styl opowiadania Arakiego. Jest też pięknie i baśniowo, głównie przez wstawki ze snów, ale również i sam klimat, przerysowania itd.. Podobała mi się cała oprawa audio - wizualna, ale - tu się zgadzam - szwankowała sama historia, która ciekawsza była w niuansach (inicjacja bohaterki, relacje z matką) niż sama oś fabularna pchająca akcję do przodu (śledztwo, psycholog itp.).