Sam film średniamy, ale nie nużący, więc w sumie niezły. Między innymi choroba jest tutaj przedstawiona jako zjawisko kryzysu w poszukiwaniu spełniania, harmonii. Finalnie, w czasie nawrotu choroby Lukas zostaje sam na plaży i nie czuje charakterystycznego dla schizofrenii lęku, nie ma też urojeń, jedynie również występujące w tej chorobie przemyślenia natury (pseudo) filozoficznej. "Jestem tam, gdzie zawsze powinienem być. Brakowało mi właśnie tego" - myśli Lukas. Taka końcówka sugeruje, że w samej istocie bohater nie jest chory, a poszukujący czegoś, czego mu brak do poczucia harmonii, spokoju, nawet szczęścia. I to jest koniec filmu. Jest to jednak jeden wieczór, dwie puszki konserw (jak wnioskuję) i prawdopodobnie na następny dzień realia znów sprowadzą go do psychozy. Skrzywdziłabym ideę, gdybym napisała, że końcówka jest naiwna, bo jednak nie można odmówić tej interpretacji pewnej racji bytu - była to tylko perspektywa Lukasa nie skonfrontowanego z zewnętrznością, który w domyśle prawdziwe zdrowie będzie odnajdywał w momentach samotnego zetknięcia się z "białym szumem", empirycznym odnośnikiem do jego równowagi duchowej, a nie po leczeniu farmakologicznym.