Niestety tak... Osobiście bardziej podziwiam ludzi którym udaje się zrezygnować z tej ścieżki niż tych którzy ślepo brną w to środowisko, które w większości jest patologiczne, wmawiając sobie że nic innego nie byli by w stanie robić. Nawet jeśli te osoby osiągają sukces to i tak żyją w wiecznej frustracji. Każdą osobę, związaną z tym środowiskiem, którą poznałam ma te problemy (może nie wszystkie naraz ale depresja, kompleksy i pragnienie "sławy" napewno)

Właśnie mam podobne wrażenie, przynajmniej jeżeli chodzi o Polskę (chociaż tutaj nadal panuje jeszcze zaściankowość, obłuda). Nie wiem, czy osoby te liczą na to, że to uzupełni im braki. Kiedyś myślałem, że aktorstwu towarzyszy otoczka magii, że jest to zawód magiczny, a ludzie, którzy tam trafiają są w jakiś sposób wyjątkowi. Oczywiście byłem naiwny, może i tak to wygląda na szczycie, gdy zarabia się miliony.

Powiem ci że jak siedziałam w Anglii to tam wygląda to zupełnie tak samo. Tam młode pokolenie wymyśla sobie aktorstwo czy śpiew tylko dla "fejmu" a ci którzy naprawdę chcą wykonywać ten zawód z pasji/miłości są pełni frustracji że nie mogą pracować z kimś bardziej poważnym i oddanym. Nawet tam na szczycie trzeba wiecznie walczyć o swoją pozycję ale takie gwiazdy też potrafią użądzić niezłe piekło tym trochę niżej postawionym czy nawet samemu studiu bo trudno odmówić komuś kto przyciągnie miliony widzów do kina. Puki co wydaje mi się że jedynie Jake Gyllenhaal ma tą "wymarzoną" przez wszystkich karierę chociaż to i tak mogą być tylko pozory.

Rzecz w tym, że mi fejm też się podoba, ale to tylko jedna ze stron, natomiast brak głębszego zrozumienia tego zawodu, czy w ogóle brak jakichkolwiek głębszych refleksji jest porażający.

Gyllenhaal, Jackman, Downey Jr., myślę, że przykładów trochę się znajdzie.