Obiektywnie pokazana historia dwóch stron. Można nawet poczuć klimat kawałka normalnego życia w iraku bo wkońcu gdzie by człowiek nie był to wszędzie zwyczajni ludzie chcą po prostu żyć, bawić się a nie podkładać bomby, okupować kraj. Ciekawe nawiązania do ogólnej sytuacji, czyli tego że to głównie zagraniczni fanatycy mieszają w iraku oraz weterani bez pracy (czyżby powtórka z II wojny światowej, w której odnaleźli się niemieccy weterani z IWW). Kapłan uzasadnia masakrę koniecznością poniesienia ofiar w walce o wiarę, amerykańscy politycy uzasadniają takie ofiary ceną wprowadzenia "demokracji" i "wolności", a zwykli ludzie mają to gdzieś, jednak gdy zabita zostaje ich cała rodzina to chcąc czy nie chcąc muszą włączyć się do tego konfliktu, bo tego wymaga od nich ich poczucie sprawiedliwości. Decyzja o wszczęciu tej wojny była wielkim błędem, do czego nikt nie chce się przyznać. Irakijczycy nie chcieli demokracji, a na pewno nie takiej wprowadzonej przymusowo przez ludzi im całkiem obcych kulturowo. Ta wojna to walka fanatyków z młodymi i niezrównoważonymi (taki wiek) żołnierzami, a jedynymi ofiarami tak naprawdę jest ludność cywilna, która nie może uciec od tej wojny.