Zaskoczylo mnie w tym filmie to, ze relacje międzyludzkie zostaly przedstawione w taki naturalny sposób. Ulotność i wygasanie uczuć, dryfowanie pomiędzy nimi. Właściwe słowa odnajdujące się we właściwych sytuacjach. Ta niszcząca, brutalna wbrew ciekawość zżerająca bohaterów (och! gdyby nie dociekali tego wszystkiego!) Odpowiedzi, których przecież tak bardzo pragneli usłyszeć na głos, wręcz w masochistyczny sposób błagając o nie, raniły. Prawda, która miała wszystko naprawiać i pozwalać na wybaczenie, w praktyce tylko sprawiala zawód, niszczyła wszystko. Nie wiem, same rozstania wydaly mi się takie "życiowe". Milość do dwóch osob naraz, ale i udręka bo należy zdecydować i sprawić komuś ból. Bo miłość nie wystarcza, a szczęście okazuje się tylko pozorne. Poszukiwanie spełnienia. Niemal egoistyczne zachowania. No i pojawiające się wyrzuty sumienia. Niewysłowiony żal i pocieszanie porzucanego partnera. Niemoc. Miotanie się.

Co do technicznego przedstawienia filmu, bardzo podobalo mi się to, że nie byliśmy świadkami wszystkiego co się działo w życiu bohaterow. Nie zostali obdarci i podani na tacy.
7/10