Przykro jest patrzeć na sztuczne rozterki, kóre człowiek sam sobie tworzy, ciągle pragnąc czegoś lepszego, wyższego, bardziej mistycznego. Mocniej, bardziej, lepiej itp. Jak trudno zadowolić się tym, co po prostu dobre? Na szczęście obce są mi te hoolywoodzkie PROBLEMY, perwersyjne gierki, ciągłe węszenie podstępu i poszukiwania czegoś "naj". Człowiekowi napalonemu na poznanie prawdy do granic, na absolutną pewność i krańcową satysfakcję; zwykłe szczęście, zwykłe oddanie się sobie nawzajem dwóch kochających się osób; wydaję się zabawne i niedorosłe.

Oto miota się po ekranie perwersyjny, samczy dermatolog, szary i anorektyczny Jude Law traci swój urok i chłopięcą niewinność, jaką prezentuje w większości filmów, Julia - blond również do atrakcyjnych nie należy... konwulsyjne, zwierzęce popędy mądrych ludzi okazują się jednym wielkim fałszem a najbardziej wrażliwa w tym pomyleniu wydaje się być przedstawiająca się fałszywym nazwiskiem striptiserka - jedyna osoba, której zależy na ZWYKŁEJ miłości. Ona chce mieć kogoś blisko siebie, nie potrzebne jest jej jakieś "bliżej". Mi też nie. Film mnie znudził i rozczarował.