Wiecie, co mnie cieszy w tym filmie? Dwudziestopięciomilionowy budżet filmu i „zawrotne” wpływy z kin w wysokości dwóch milionów czterystu pięciu tysięcy i czterystu dwudziestu dolarów szesnaście dni po premierze (tak nawiasem mówiąc, „Alone in the Dark” zarobiło w sumie pięć milionów sto siedemdziesiąt osiem tysięcy i pięćset sześćdziesiąt dziewięć dolarów, więc trudno spekulować, czy „BloodRayne” ostatecznie przegoni ten film; wiadomo na pewno, że nie pobije rekordowego „Domu śmierci”, który to zarobił naprawdę kupę kasy, jeżeli weźmie się pod uwagę, że to film Bolla – dziesięć milionów dwieście czterdzieści dziewięć tysięcy siedemset dziewiętnaście; to był jego pierwszy film, więc widzowie nie wiedzieli jeszcze, czego się spodziewać). A czyja to wina? Może słodkiej i niewinnej Rayne, której ząbki niewinnie ociekają krwią plugawego ścierwa? Może twórców gry, którzy wymyślili tę przemiłą postać? A może tego cholernego kretyna, Bolla, którego naziści powinni zniszczyć w pierwszej kolejności, jeszcze przed Hirosimą, Pearl Harbor i Mordorem?! Tak, moi drodzy – to wina tego poniemieckiego niewypału, który zalewa rynek tandetnymi niby-horrorami na podstawie gier komputerowych. Mam nadzieję, że po sromotnej porażce filmowej „BloodRayne” już nikt nie powierzy mu jakiegokolwiek filmu i raz na zawsze uwolni nas od Bolla. Szkoda tylko, że narzędziem w tym wszystkim jest niewinna Rayne, która teraz pewnie kuli się w kącie i szlocha, nie mogąc ze wstydu nikogo wyssać, myśląc tylko o tym, co Boll jej zrobił i jak rozkosznie rozszarpywało by się go tymi ogromnymi scyzorykami, które nasza ślicznotka ma przymocowane do rąk!