Chociaż na pierwszy plan filmu wysuwa się historia Jasmine i jej relacji z siostrą, to jednak Allen najmocniej celuje chyba nie w samą bohaterkę (która, nawiasem mówiąc, staje się pewnym symbolem zepsucia elit), ale
w samą klasę wyższych sfer, z całym zakłamaniem, blichtrem, materializmem, dwulicowością i poczuciem wyższości.

Kontrast pomiędzy arystokracją a zwykłymi ludźmi najlepiej obrazuje chyba motyw zdrady w związkach obu sióstr. Jasmine o wszystkim dowiaduje się ostatnia, bo żaden z członków arystokratycznej społeczności nawet nie zasugeruje, że rogi widzą jej już wszyscy poza nią samą. Jej mąż na tak stawiane zarzuty wszystkiego się wypiera, a w odwecie zostaje na nim dokonana zemsta. Inaczej ma się sprawa w związku Ginger i Chiliiego - ten drugi wie o wszystkim niemal od razu, pomimo wyrzutów nie słyszy zaprzeczeń, a na końcu wybacza to swojej narzeczonej.

Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się po Allenie, ostatnio chyba w nienajlepszej formie, tak przenikliwego i gorzko-kpiarskiego filmu. Widać, twórca jest w formie.