Mnie osobiście film bardzo poruszył. Miałam cały czas nadzieję, że ten związek da się uratować. Że on - duży dzieciak, facet który nie myślał o rodzinie, tak bardzo kochający córkę, da radę "zarazić" swą miłością i wizją. Że te "wspomnienia" słodkiego szaleństwa, radości i beztroski dadzą moc na przyszłość. Scena w której Dean opowiada, że jemu wystarczy być zwykłym malarzem, bo najważniejsza jest rodzina jest bardzo wzruszająca. Przez większość filmu, uśmiechałam się do Deana i Cindy, dwoje zagubionych ludzi, którzy odnaleźli prawdziwą miłość. Bardzo wierzyłam, że dadzą radę, że miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystko... Zakończenie, bardzo prawdziwe - niestety. Utwierdził mnie ten film w przekonaniu że nie ma miłości na całe życie... A tak chciałam, żeby było inaczej...