polecam zamiast tych lukrowanych, różowych, romantycznych obejrzeć też czasami właśnie taką gorzką niebieską...

Film przedstawia nam niezwykle intymny portret rozpadu związku, a do tego ukazany w nadzwyczaj realistyczny sposób, bez zbędnych fajerwerków (poza tymi na końcu :)).
Najbardziej podobała mi się rozmowa w motelu podczas posiłku, można by powiedzieć że poniekąd daje nam odpowiedź dlaczego w ich związku stało się tak a nie inaczej


"- Mam pracę, więc mogę to robić.
- Szkoda, że musisz rano pić, żeby do niej iść.
- To praca, w której mogę napić się z rana.
- Co za luksus...
- Wstaję, piję piwko, idę do roboty,
- maluję komuś dom, ktoś się cieszy,
- wracam do domu, do ciebie...
- Żyć, nie umierać.
- to ci wystarcza?
- A czemu nie?
- Masz taki potencjał. Robię, co mogę.
- A muszę zarabiać na swoim potencjale?
- Nie o to chodzi. Nie brakuje ci tego?
- Co to znaczy "potencjał"?
- Potencjał do czego?
- Żeby co robić?
- Dlatego tak rzadko rozmawiamy na poważnie...
- bo zawsze odbierasz wszystko, co mówię, zupełnie inaczej."

chociaż jak już ktoś wcześniej wspomniał w tym filmie zupełnie niepotrzebne jest doszukiwanie się win jednej ze stron, zaryzykuje też stwierdzeniem że gdyby reżyser chciał nam dokładnie przedstawiać po której stronie leży wina to film straciłby sporo na swoim uroku, a takie niedopowiedzenia dodają smaku

W tym filmie najbardziej ujęło mnie chyba to w jaki sposób została ukazana ta historia i jej taka "stonowana emocjonalna dramaturgia" oraz bardzo realistyczne przedstawienie natury ludzkich zachowań.