Obnażony król Derek Jarman tworzy eksperymentalny dokument, który staje się prostą, chłodną formą dziennika - rozrachunku w niebieskim konfesjonale.
Ten kolor, był ostatnim, który reżyser widział w ostatniej fazie AIDS, nigdy nie ukrywał swoich preferencji seksualnych i walki, którą stoczył o prawa dla gejów czy walka z dyskryminacją. Ten dokument to forma hołdu złożona ludziom, którzy zmarli na AIDS.
Odyseja blue, błękitnego, niebieskiego czy chabrowego otwiera drzwi duszy człowieka, który teraz jest chodzącym "laboratorium chemicznym", spędza sporo czasu w szpitalu. Pomiędzy kroplówkami, które przypominają dźwięki kanarka poznajemy pragnienia, tęsknoty, fascynację np. Indiami czy tajemniczego ukochanego H.B.

"...Błękit wykracza poza uznaną geografię granic ludzkiej wytrzymałości.(...)Pandemonium obrazu: błękit. Archeologia dźwięku. Błękit obserwował, jak zdanie materializuje się. Dla mojego wzroku nadszedł zmierzch. W powietrzu czuć śmierć. Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu. Z głębi swego serca módl się o wyzwolenie od obrazu. Obraz jest więzieniem duszy. Minąłem niebo. Nigdy dość... Łakome usta, błękitne oczy. Błękitne nieba.(...)Błękit jest uniwersalną miłością, w jakiej kąpie się człowiek. Raj na ziemi. Moja siatkówka jest odległą planetą. Błękit przekracza ponurą geografię ludzkich ograniczeń. Muszę się pogodzić z niewidzeniem. Krew rozsądku jest błękitna. Poświęcam się, by znaleźć jej najlepszy wyraz..."

Audiowizualność opiera się na błękicie i niezwykłej muzyce m.in : Karola Szymanowskiego, Erika Satie, Simona Fishera Turnera, projektu Coil, Briana Eno i innych.
Kameralność, kontrowersyjność i najczystsza forma prawdy uderza w nas a reżyser prowadzi nas za rękę po swoim świecie, który był nasycony radością życia, filozofią, spełnieniem jako artysta. Wsparciem dla reżysera jest Tilda Swinton, Nigel Terry, John Quentin, który w nieuniknionym stanie agonalnym, zamyka rozdział ziemskiej egzystencji.