Ciekawa jest twoja interpretacja, mieszkając jednak we Włoszech wiem, że na południu Włoch do lat 70-80 kobiet, które paliły publicznie i chodziły do baru było niewiele. Często były to kobiety pewne siebie i nie przejmowały się opinią zazdrosnych pań. Widok kobiety palącej w towarzystwie innych wzbudzał wzruszenie. Inne panie chodziły natomiast w grupach, nigdy same.

Zdecydowanie nadinterpretujesz, bo przy filmie palą wszyscy. Od drugoplanowych panów w spowolnionej scenie otwarcia przez Raimondo testującego pojemność swoich płuc po samego Sorrentino za kamerą. Ten ostatni wprowadza metafory w sposób bardziej czytelny, dosłowny tak jak robił Antonio Capuano. Papieżyca Joanna, wielka fuzja czy mózg z pokoju profesora są jak słonie. Papieros jest bardziej rekwizytem dla i tak już klarownej postaci Johna niż metaforą flaczejącego z wiekiem przyrodzenia idąc za Houellebecqiem i Freudem.

PS: Odnośnie Johna. Miałem ostatnio przyjemność poznania emerytowanego mgr chemii (własna firma, stacje demi, przekazywanie firmy synowi) który pomimo raka nie potrafił sobie odmówić papierosa. Fajka może być tu odebrana właśnie tak prozaicznie, jako ostatnia przyjemność i przyzwyczajenie.