David Ayer swą życiową misją najwyraźniej uczynić postanowił przybliżanie publiczności tajników pracy policji. Wie o niej, zdaje się, całkiem sporo, co też przekłada się na realizm pisanych przez niego scenariuszy. A jednak jego ostatni obraz, "Bogowie ulicy", wypada nieciekawie własnie ze względu na próby "realistycznego" odwzorowania pracy mundurowych z Los Angeles. Film bynajmniej nie nudzi, nie jest nawet specjalnie naciagany. Problem w tym, że reżyser postanowił pozlepiać film z ujęć zarejestrowanych w większości za pomocą podręcznej kamery cyfrowej, co nadaje całości charakter jakże popularnego ostanimi czasy "found footage". Co zrobić jednak w momentach, gdy stróże prawa są zbyt zajęci zwalczaniem zbrodni, by dbać o to, żeby rzetelnie sfilmować akcję? I w jaki sposób amatorsko bawiący się w filmowanie glina zdołał złapać niektóre wydarzenia z tylu różnych kątów widzenia? Powie ktoś, że się czepiam, że to tylko film. W takim razie po co to całe silenie się na paradoukmentalny styl, który nic nie wnosi, poza tym, że zajeżdża fałszem? Nie wiem, w jaki sposób autor skryptu do "Dnia próby" chciał nas nakłonić, byśmy uwierzyli, że Gyllenhall i Pena to zwykłe "krawężniki", ale nie udało mu się to. Z reguły w takich przypadkach dobiera się aktorów mało znanych lub nieznanych, tutaj postąpiono zupełnie na odwrót i kompletnie bez sensu. Najgorsze jest jednak to, że "Bogowie ulicy" nie stronią od czerstwego patosu, przez który miejscami pzypominają raczej nieporadną laurkę, niż kino akcji z prawdziwego zdarzenia. W kontekście opisanych powyżej, brak fabuły to już mankament pomniejszy. A jakie plusy? Zakończenie jest wprawdzie nieco "od czapy", ale i tak jest to jeden z lepszych pomysłów, jakie miał Ayer. Poza tym akcja toczy się na ulicach L.A., co łagodzi przykre odczucia towarzyszące "fruwającej" kamerze. Trochę za mało na dramat policyjny w pełnym owych słów znaczeniu, choć może dzisiejszej publice wystarczy.