więcej niż ostatnią jedną trzecią filmu, więc nie oceniam, ale to, co zobaczyłem podobało mi się, a najbardziej skojarzenia, jakie narzucały się, gdy się widziało Johna Wayne'a, kowboja dopiero co ściągnietego z konia i wrzuconego do samolotu do Londynu. ...Ach, te jego dziwnie ociężałe ruchy i ciosy, które sprawiają, że czujesz, jakbyś sam dostał fangę w twarz... ta jego jakby wystrugana z ciężkiego, akacjowego drewna sylwetka, tak harmonizująca z drewnianymi miasteczkami Dzikiego Zachodu, a tu z szafami, stołami, oknami... z sztangą ołowiano-stalowego industrialnego krajobrazu zza okna... Te asocjacje wprawiły mnie w przekorny i żartobliwy nastrój (zachichotałem, gdy zobaczyłem typowe dla westernu wahadłowe drzwiczki do knajpy), no a reszty dopełnił świadomie serwowany przez reżysera humor, np.bijatyk.

I aktorzy grali z takim nerwem, jakby mieli wszczepione na czas filmu prywatne bateryjki dopalaczowe. To efekt dobrego zgrania aktorów wokół koncepcji filmu, że ma być nie tak, jak w "Brudnym Harrym" lub w "Francuskim łączniku", że bardziej błazeńsko.