no, w końcu jakaś fajna, mocna i twarda, bliska i godna, bo nadanżająca reprezentacja muzycznego prajmsitka na fabularnej orbicie rodzimej opowieści wybitnie antywigilijnej. dla porządku jednak, choć nie po kolei: syny były? były. sąsiady były? były. a teraz coś z zupełnie innej radioaktywnej beczki, ale po mieczu i po kądzieli..

kino małego realizmu młodej generacji. od młodej generacji, o młodej generacji, dla wszystkich. pełne wyjątkowej szczerości i autentyczności, uczciwości i powagi, doniosłej subtelności materii i sprawy. to się po prostu czuje, że ci ludzie powłanczali kamery gdzieś tam dopiero hen, hen, gdzieś u schyłku długiego, wzajemnego obcowania w zamkniętych czterech ścianach jednego mieszkania. wspólnego sobą nasiąkania, odsłaniania, nażywania.

wnikliwa obserwacja, wygrana na niuansach, skupiona na relacjach, niczym deskorolka świeżo upieczonego deskorolkowca - blisko trzymająca się ziemi. po prostu dobrze opowiedziana historia, na poły środowiskowa, na poły pokoleniowa, przede wszystkim zaś ludzka. sprowadzając rzecz do wspólnego mianownika tym zbiorowym polem wzruszeń będzie hasło "młodzieżowa". po prostu ujrzysz w tym filmie jakąś cząstkę kilkunastoletniego siebie nawet jeżeli nie musiałeś wychowywać ojca, wychowywałeś się z matką, nie jeździłeś na desce i nie należałeś do trudnych.

taka zwykła, prosta historia, bez ambicji mówienia czegokolwiek o współczesnej "polsce" i jej problemach, za co bardzo dziękuję gestem szczerym i uniżonym. miast polaka jest człowiek po prostu, człowiek mały, człowiek zły, człowiek w okresie formatywnym.

nadto będzie to historia świadoma historii kina ostatniej dekady ubiegłego stulecia, kina jakiego u nas w tak podanej formie chyba dotychmiast nie zaszczepiono. skąpana w skejterskiej estetyce filmów gusa van santa, spike'a jonze'a, clarke'a czy korine'a, ale też przepuszczona przez rodzime patopodwóreczko, obecnych na nim znaków złych i ludzi złych, jakby żywcem wypełzłych z dokumentu Jestem Zły z 2001 roku. tylko jeszcze gorszych, dzisiaj synów tamtych, bez szans na wyzwolenie. chociaż dobra, bez przesady, jednak jest nadzieja. nadzieją są jednostkowe sumienia.

i muzycznie jako się rzekło nadanżająca, w prostej linii rozwojowej, z wykorzystaniem dźwięku, ale przede wszystkim słowa: od em i eł o es kreskowane ce kreskowane do joł. latarnia ciągle świeci, synoska saga wciąż żyje lub tylko tak pachnie. trwa.