Zaczęłam seans z lekkim niepokojem. Fascynacja dojrzałego mężczyzny o wiele młodszą kobietą jest tematem starym jak świat ale w połączeniu z wątkiem rozbijania rodziny jednej ze stron (no dobrze, rozbijania rodziny mężczyzny) niemal zawsze wywołuje dość radykalne, jednostronne komentarze. Wszyscy wiemy jakie, nie trzeba daleko szukać bo jest ich pełno chociażby na tym forum. Tym bardziej cieszę się że ten sposób komentowania danego układu, relacji i historii bohaterów w żaden sposób nie odbił się u reżysera filmu. Nakręcił wizualnie i muzycznie piękną, wrażliwą historię o jakże zagubionych, smutnych ludziach których żre rutyna, żre życie. Brak rozmów, brak uczuć, brak zainteresowania sobą nawzajem. I nagle pojawia się ktoś nowy,kto zmienia bieg, zmienia rutynę wprowadza zamieszanie i wywołuję burzę która oczyszcza ludzi...ale od której sam ginie. Cieszę się że w relacji Sophie i Keitha nie było żadnej stronniczości, żadnego subiektywnego "oka" reżysera; w końcu że oboje w swoim intelektualnym zagubieniu byli równi i żadne z nich nie było tym, które "owijało" drugą osobę wokół palca. Cieszę się w jaki sposób ich emocje w kulminacyjnym punkcie filmu zostały ukazane - bez użycia słów. Można tu dywagować jak bardzo naiwny, miałki czy leniwy był Keith lub jak bardzo przeintelektualizowana była Sophie która mimo swej dojrzałości nie wzbraniała się zbyt wyraźnie przed pojawiającym się uczuciem. Tylko jaki to ma cel? W końcówce i tak dochodzimy do punktu wyjścia. Nie ma happy endu. Jest powrót do starego życia, do tych samych problemów. Jest żal że ktoś po tylu latach otworzył nasze serce a potem brutalnie i nagle się z niego wyniósł. Jest też nadzieja że ta osoba będzie początkiem jakieś zmiany lub uporządkowania zaległych, rodzinnych spraw. Może to będzie początkiem tej wolności, tego właśnie tytułowego "wdechu" ...