Pierwsze części Bridget traktuję dobrze bardziej przez sentyment i słabość do brytyjskiej kultury, bo nie powiem, tytułowa bohaterka czasem lekko mnie drażniła swoim zachowaniem. A przynajmniej nie mogłem zrozumieć dlaczego tylu facetów bije się o związek z kimś takim jak ona.
Tutaj możemy poznać Bridget z innej strony. Po 50-tce, w kryzysie po ogromnej stracie, z dwójką męczących dzieci, które również przeżywają stratę ojca. Już nie mamy do czynienia ze szaloną dziewczyną czującą się jak nastolatka,. Teraz widzimy dojrzałą, coraz starzą kobietę, która chciałaby się poczuć tak jak te paręnaście lat temu.
Film jest inny od poprzednich części, lawiruje pomiędzy komedią a melodramatem, dlatego rozbieżności w ocenach będą spore. I choć rzeczywiście można w niektórych momentach odnieść wrażenie, że film nie wie czym chce być, to jednak oba te gatunki wyszły przyzwoicie i świetnie się zazębiają. I ten komediowy, w którym Hugh Grant kradnie żartami prawie każdą swoją scenę, i ten melodramatyczny jak w scenie z puszczaniem balonów w parku (Panie operatorze, który uchwycił ten piękny kadr, kłaniam się nisko).
Czwarte części filmowych serii zazwyczaj są najgorsze, ta jest po prostu inna. Fanem serii i tak nie jestem, więc mój ranking wszystkich części nie ma sensu. Może kiedyś oceniłbym niżej, ale w dzisiejszych czasach gdzie dobra komedia staje się coraz bardziej martwym gatunkiem, warto jednak docenić nową Bridget. Szczególnie gdy łączy śmiech z całkiem poważnymi tematami takimi jak związek z dużą różnicą wieku czy samotność po stracie bliskiej osoby.