cyt: "...Okres meksykański jest zdecydowanie najpłodniejszym etapem twórczości Bunuela, aczkolwiek mało znanym. Filmy te, często adaptacje znanych dzieł literackich, mieszczą się w konwencji ówczesnej światowej produkcji filmowej. Chociaż wśród krytyki utrzymuje się opinia, iż filmy tamtego okresu twórczości Bunuela były kompromitująco złe, nie należy jej jednak do końca ufać. Takie obrazy, jak "Los olvidados", "El", "El Bruto" czy "Ensayo de un crimen" bez wątpienia można zaliczyć do wybitnych pod względem obserwacji społecznej, latynoskiego poczucia irracjonalizmu oraz analizy psychologicznej bohaterów.
Wątek neorealizmu uwidacznia się u Bunuela szczególnie we wczesnej fazie okresu meksykańskiego jego twórczości. "Los olvidados", czy "El Bruto" utrzymane są w klimacie neorealizmu, ale o nieco ciemniejszej tonacji. Reżyser pogłębił też obraz psychologiczny bohaterów (motyw psychologicznego okrucieństwa) i wzbogacił formułę filmu o warstwę metaforyczną. Bardzo rozbudowany kontekst społeczny (nieludzkie warunki życia na krańcach wielkiej metropolii Mexico City) i absurd ludzkiej egzystencji, spowodowany specyficzną sytuacją społeczno-ekonomiczną. Bunuel skupia się na konkretnych sytuacjach, ale nie generalizuje na temat ogólnej kondycji ludzkiej. Widoczna jest tendencja do ostrego zarysowywania problemu, wyrazisty język naturalizmu, a także nadbudowa - oniryczna tkanka aluzji i metafory..."