To co stworzyli tamci artyści jest odpowiedzią na to czym jest prawdziwe kino - jest magią. Nie ma na to przepisu, to albo się dzieje, albo nie. To tylko przeznaczenie sprawia, że nagle spotykają się razem Dean, Wood i Mieno a wszystkim kieruje reżyser Ray. Każdy z nich stowrzył rolę życia, tutaj nie widać, żeby aktorzy grali, po prostu są i emanują swoją wrażliwością i pięknem. Buntownik jest kinem symbolicznym dla każdej epoki, bo problem o którym mówi dotyka każego pokolenia, ale z takim pietyzmem i szczerością ukazać ból egzystencji nigdy sie juz nie uda.
Tragiczne finały życia aktorów jeszcze bardziej mnie przekonują, że Buntownik to więcej niż kino. (Dean - zginął w wypadku, Mineo został zamrodowany, Wood - utonęła, przez 15 minut nikt jej nie słyszał jak woła o pomoc, a sytuacja była dosyć banalna, impreza, alkohol.)