Jestem zaskoczony: nie spodziewałem się że jeszcze gdzieś tam czeka spaghetti, które będę mógł nazwać rewelacyjnym. Byłem pewien, iż najlepsze mam już za sobą. Tymczasem "Adios California" okazuje się perełką stworzoną u zmierzchu gatunku, będącą jeszcze lepszym pożegnaniem niż znakomity "Keoma". Postaram się napisać o tym filmie dłuższy tekst w dziale recenzje, a na razie wypunktuję jego mocne strony, by przekonać samego siebie że warto dać 9/10 :D

1. Znakomity podział składników w spaghetti: mamy tu packinpahowski anty western demitologizujący dziki zachód, oraz klasyczne cechy gatunku w proporcjach 1:1. Niektórym to przejście z jednego stylu w drugi może się wydać zbyt nagłe, ale ja uznaję je za przemyślane. Jako pożegnanie z tą odmianą zachodniego kina, dla włoskich twórców to genialna mieszanka stylów .

2. Giuliano Gemma nigdy nie zagrał tak dobrej roli. Zawsze był tylko cwaniaczkiem z dwiema minami. Tutaj ma ich dużo więcej, okazując masę emocji. Jego życiówka. Warto dodać, iż na ekranie pojawia się też William Berger: już nie jako łowca zbiegów (jego typowa rola), a stary farmer pragnący spokoju. Świetny dobór obsady!

3. Muzyka to coś nowego. Niby typowa dla tego typu przedsięwzięć, ale strasznie ciężka i dużo wolniejsza niż zwykle. Taki stoner w wydaniu westernowym. Pojawiają się też dźwięki charakterystyczne dla giallo. Widać, iż Gianni Ferrio idzie z duchem czasu.

4. Zamiana pistoletu na pięści- zawsze mnie to wkurzało w włoskim kinie lat 70. Tutaj jednak to wypaliło. Postaci częściej się biją, niż do siebie strzelają, ale wszystkie pojedynki zrealizowano rewelacyjnie. To nie są slapstickowe wywracanki jakie prezentował Terence Hill. Mamy do czynienia z krwawymi pojedynkami na śmierć i życie, dynamicznymi a także z pomysłem na siebie.

5. Jeśli już dochodzi do strzelaniny, są one bardzo realistyczne. Kończą się szybko i krwawo, robiąc piorunujące wrażenie. Kilka efektów (odrzut trafionego ciała w drugą stronę) irytuje, ale to szczegół.

6. Wszystkie głupie pomysły mają swoją zasadność. Może i "polowanie na żaby" nazbyt tnie się z ponurym klimatem panującym na ekranie, ale fajnie pokazuje sytuację byłych żołnierzy. Podobnie ma się rzecz z zakończeniem: naiwne, lecz mocno uzasadnione względem stylu jaki reprezentuje klasyczny spaghetti western. Dziwne by więc było gdyby kilka naciąganych motywów się nie pojawiło.

7. Koty! Pierwszy western, który wynosi nad niebiosa te cudowne istoty, którym bezwzględnie człowiek winien podlegać :D

Dobra, dalsze wyliczanie jest bez sensu. Tu trzeba dać 9 ;) Zobaczcie to koniecznie!