No i stało się. Po raz pierwszy mam tak poważny dylemat, co do oceny.
Choć faktem jest, że te cyferki zbyt wiele nie zmieniają, a jednak... jakoś nie mogę się przemóc,
by ocenić to filmidło wyżej.

Na czym polega mój dylemat? Ano na tym, że z jednej strony nie mam zbyt wiele do zarzucenia
aktorom, scenariuszowi, muzyce, czy nawet zdjęciom, ale jeśli wezmę na tapetę przesłanie,
jakie ów film niesie, to pojawia się problem. Zatem dylemat ten polega na rozbieżności
między świadomym celem reżysera a technicznymi kulisami montowania filmu.

Technicznie - 7/10.
Tematycznie 2/10.

Wybrałem tym razem ocenę za wyrafinowanie poglądów. Dlaczego? Ponieważ obraz ten jest
daleko posuniętym subiektywizmem, wynikającym najpewniej z czysto personalnych pobudek
reżysera. Jest nadinterpretacją oceny sytuacji Takie obrazy nigdy nie zyskają światowego
uznania. Tam, gdzie wkłada się zbyt wiele własnych dramatów i wyrzutów do całego świata,
tylko dlatego, że ktoś gdzieś kiedyś chciał nas wychować pod płaszczykiem durnej religii,
świadczy jedynie o ograniczonych horyzontach twórcy.

Film owszem dobrze zobrazował religię, ale niewłaściwie wskazał na wrogi wobec Boga i
skrajny ateizm.

Można nagrać naprawdę dobre filmy pokazujące absurd religii, a jednocześnie zachować
dowolność interpretacyjną wobec tak wielkich tematów, jakimi jest istnienie Boga (Czekolada,
Margot). Reżyser złamał tę drugą zasadę. Dlatego wobec tak przesadnego potraktowania
tematu udzielam noty 2/10.

Jeśli ktoś jest wściekły na system kościoła (np. Katolickiego), niech kręci filmy przeciwko
systemowi, a nie przeciwko Bogu, bo się tym ośmiesza. Zresztą większość z takich obrazów
aspiruje do dobrych i empirycznych. Ale tylko aspiruje, ponieważ są to zwykłe fanaberie
rozzłoszczonych, niedorośniętych dzieci, którzy wylewają swoje żale z dzieciństwa.

Przykro stwierdzać, ale nie polecam.