Jeden z najlepszych filmów jakie widziałem- brawurowe połączenie artystycznego rozpachu, oniryzmu, groteski oraz bezbłędnej gry tragizmu z komizmem. Portret psychologiczny Casanovy to coś pięknego- stopniowe narastanie poczucia samotności, wyobcowania i niespełnienia, wywołane życiem wśród hołoty wrażliwej jedynie na kicz, przepych i popędy cielesne.
A akcie załamania bohater zwraca się do Lalki, która stanowi odzwierciedlenie samego Casanovy- wydmuszki podatnej na wpływ otoczenia.
10/10!