Wielki mistrz włoskiego kina z charakterystycznym sobie rozmachem produkcyjnym i lekkością stylistyczną, opowiada nam zdecydowanie najbardziej rozpustną ze wszystkich swoich historii. Szczyt działalności najsłynniejszego bawidamka swoich czasów (w tej roli, nie po raz pierwszy w wydaniu włoskim - Donald Sutherland), Fellini podaje nam mocno epizodyczną narracją. A to nasz uwodziciel mocuje się na rękę z kobietą-olbrzymem, a to w dworze szlachty uczestniczy w biciu rekordu ilości orgazmów w ciągu jednej godziny, a to Wenecja, a to Paryż, a to Londyn, a to Drezno. Wszystko to w końcowej fazie historii zdaje się zatrzymać, aby dać impuls do wylewu nienachalnej symboliki.
Niezależnie od tego, czy są to wpisujące się niejako w neorealizm produkcje pierwszej połowy lat 50., czy też mocno oniryczne obrazy pokroju "Giulietty i duchów", przyznam, że dzieła Federico Felliniego mają w sobie moc kiełkowania w mojej wyobraźni przez wiele dni po skończonym seansie. Nie wątpię, iż w przypadku "Casanovy" będzie podobnie. Tak imponującej, oprawionej wybitną scenografią i pięknymi zdjęciami, inteligentnej rzeczy o przemijaniu nie widziałem bowiem od dawna.