Absolutnie nie tego się spodziewałam. Myślałam, że będzie to kolejna komedia obyczajowa, jakich jest na pęczki. Kilka śmiesznych scen + obowiązkowo jakaś "głęboka myśl życiowa", oczywista od lat, ale musi być, by film miał wyższe wartości. Tymczasem ten zachwycił mnie niemal od początku, idealnie wpasowując się w mój gust. Klimat lat szcześdziesiątych, świetny humor i poruszająca, a zarazem wciągająca historia.
Podziwiałam główną bohaterkę i szczerze jej kibicowałam, będąc równie zawiedzioną jak ona, gdy jej kolejne plany legły w gruzach. Wściekałam się, że nikt nie doceniał jej poświęcenia i siły - syn beznadziejnie zaślepiony w równie beznadziejnego ojca, wiecznie niezadowoleni rodzice. Niemal wszycy uznawali ją za tę złą, rujnującą życia otaczających ją ludzi, a nikt nie widział, że to jej życie jest niszczone przez nich. Już dawno żaden film mnie tak nie poruszył. I jeszcze ta ostatnia scena, gdy ona i ojciec jadą pustą autostradą w zimie, wokół drzewa i ta cudowna piosenka " All I Have To Do Is Dream", naprawdę mnie wzruszyła i sprawiła, że zrobiło mi się jakoś tak cieplej na sercu.
Jedyny minus to dla mnie gra Drew, która chociaż urocza to aktorką jest kiepską. Ale sama postać Beverly D'Onofrio jest tak silną osobowością, że maskuje to słabe aktorstwo i przede wszystkim widzi się ją, a nie aktora (lecz nie jest to zasługa Drew, tylko głównej bohaterki).

GORĄCO POLECAM! 9/10 + ulubione:)