Film z 1948 roku. Rodzice chłopca giną w czasie wojny w Londynie. Jest "sierotą wojenną", choć nie chce się z tym pogodzić. Na gazetkach ściennych wiszą plakaty o pomocy dla sierot wojennych w Jugosławii ("nakarmijmy dzieci z Jugosławii"), Żydów, którzy przeżyli II wojnę, dzieci ze zbombardowanych miast, domów z różnych krajów świata. Myje włosy i po kąpieli widzi, że są zielone. Próbuje tę zieleń zmyć, ale się nie udaje. I tutaj zaczyna się to co wg mnie w tym filmie najcenniejsze: pokazanie reakcji otoczenia, środowiska, sąsiadów, dorosłych i dzieci w szkole, nauczycielki (to cenne), mleczarza (może to od mleka?, "dochody mu spadły, ludzie nie kupują mleka"), itd itp. Pierwotna antywojenna wymowa filmu jest teraz słaba, blada, drugoplanowa. Najważniejszy jest problem "odmienności" = "czy to nie jest zaraźliwe?".
Pamiętam taką scenę: na ulicy bez ruchu kołowego, w centrum miasta idzie kobieta z małym dzieckiem. Nagle, zatrzymuje się, schyla do dziecka, bierze jego rękę i pokazuje swoją ręką, wrzeszcząc na całą ulicę: "O murzyn! Patrz murzyn!" i pokazuje na przechodzącego Afrykanina.... Film z 1948 roku, tutaj Polska w XXI wieku....