Zszokowało mnie, że pięcioletnie dziecko myśli o popełnieniu samobójstwa i to w tak poważny sposób.

Wkurzyło mnie zachowanie rodziców, jako twórców filmu. Przede wszystkim pokłony za odwagę, aby podzielić się tymi osobistymi wydarzeniami. Jednakże nie łudźmy się, że wszystko tam usłyszeliśmy. Film słodzi Eavonowi tak, że się niedobrze robi. Rodzice mieli gdzieś, jeśli chodzi o odkrycie prawdy.
- matka robi zdjęcia jak dziecko chce się powiesić? No proszę…
- Ciągła ignorancja ze strony rodziny wobec chłopaka problemów
- ani razu nikt nie wspomniał czy pytano chłopaka, dlaczego chce popełnić samobójstwo

Nikt nic nie zauważył i się dziwią. Najgorsze jest, że po śmierci chłopaka ci ludzie w ogóle się nie zmienili, o czym świadczy ich reakcja w ostatnim momencie spotkania z psychologiem (który w zasadzie tylko gadał o lekach i nic głębszego się pod niego nie dowiedzieliśmy w filmie), który czytał list pożegnalny:
Psycholog – „Did He say anything like He didn’t trust his friends”
Ojciec – “This is crazy” - sposób w jaki ojciec zareagował pozwoliło mi zrozumieć dlaczego Eavan nie mowił o tym co czuje – rodzice go ogóle nie rozumieli. Jednakże to nie ich wina; ich typ osobowości myśli logicznie, ojciec ekstrowetrtyk, dla którego introwetryczny sposób odbierania świata poprzez to jak się czuje coś aniżeli przez logike nie pozwoli mu nigdy tego zrozumieć.

No cóż, jest to moja osobista ocena, a zachowanie Evana nie jest tak bardzo obce.