... choć w zasadzie jeśli chodzi o multikulturowość, to tak chyba powinno wyglądać.
Ale mi chodzi bardziej o przeżycia Li Mei. Pomimo tego, że znajdowała się niejednokrotnie w ciężkich, a nawet traumatycznych okolicznościach, była tak jakby niezaangażowana, nieobecna i bierna. To mi troszeczkę nie pasowało, bowiem człowiek w takich sytuacjach siłą rzeczy nie potrafi zachowywać przez cały czas nawet pozorów spokoju. Natomiast u tytułowej Chinki w zasadzie obserwuję coś takiego: jakby ona wyszła z siebie, stanęła z boku i ten film jest czymś w rodzaju zapisu jej obserwacji i percepcji tych wszystkich perypetii. Ta perspektywa i takie swoiste zdystansowanie, które wyczuwa się podczas seansu, kojarzyło mi się uparcie z 'Milczeniem Lorny', co jest w zasadzie nobilitującym skojarzeniem :)
Film uważam za udany, tym bardziej, że wg mnie porusza więcej problemów, niż tylko wielokulturowość. Choćby odwieczny problem niedojrzałości, młodzieńczych marzeń i tej płonnej odwagi, aby próbować je spełnić, a potem brutalne zderzenie z rzeczywistością... niestety.
Poza tym kwestie damsko-męskie, które w filmie przewijają się ustawicznie: problem oddania, zranionej miłości, niewinności/naiwności, motyw lolity, różne oblicza męskości, itp. Co istotne, nasza Li Mei "dziedziczy" coś po każdym partnerze, co jest niejako skutkiem jej oddania. Sama jest jak tabula rasa, nieznająca życia wieśniaczka i w dużej mierze poprzez mężczyzn poznaje świat i nabywa doświadczeń (abstrahując od tego, czy złych, czy dobrych).
Oczywiście jest odważna (a raczej brawurowa), ale jest to bardzo milcząca i niejako skrywana brawura. I tu pojawia się dysonans: z jednej strony rzuca się ledwo świadomie w wir doświadczeń, a z drugiej strony jest bardzo do tego wszystkiego zdystansowana, co nie pasuje i zaczyna zastanawiać, czy na pewno tak miało to być przedstawione?
Może tu najbardziej ujawnia się kwestia różnic kulturowych..?