Jerzy Antczak i Jadwiga Barańska po raz kolejny (po "Hrabinie Cosel", "Nocach i dniach", "Damie kameliowej") pokazali swój kunszt. Bez zastanowienia stwierdzić mogę, że jest to najlepszy film kinowy jaki widziałem w życiu! Zadaję jednocześnie kłam wszelkim "znawcom" uważającym, że film ten jest zły. "Pragnienie miłości" jest cudowne, ale żeby zgodzić się ze mną trzeba umieć patrzeć na świat tak jak państwo Antczakowie i moja skromna osoba - trzeba być bowiem wrażliwym. Jeśli nie posiada się tej cechy, a w filmach przedkłada się sensację, krew i tanie chwyty wszelkiego rodzaju, to lepiej do kina na "Chopina" się nie wybierać! Jest to film niewątpliwie dla tych, którym obce nie są prawdziwe ludzkie uczucia, a zwłaszcza miłość i jej potrzeba, bo o tym właśnie jest ten film. Dla wielbicieli: Pasikowskiego, Lindy, amerykańskich filmów typu "Matrix" czy "Speed", "Chopin" okaże się "nic niewart".

Na film ten wybrać się powinni wszyscy ci, którzy chcą dostrzec w kinie coś więcej, pobudzić swoje serce, ale i duszę. Niech nie boją się ci, którzy sądzą, że film ten jest kolejną biografią bohatera narodowego, kolejnym filmem o jego muzyce. Muzyka jest tłem, także pomnikowe pojmowanie Chopina jako cudownego i "nietykalnego" romantyka traci na znaczeniu. Ten film, jak tytuł wskazuje, jest przede wszystkim opowieścią o pragnieniu miłości. Miłość jest tu podstawą, głównym motywem, centrum akcji.

Chopin w filmie Antczaków nie jest ideałem do jakiego przywykliśmy z punktu widzenia jego muzyki, jest zwykłym człowiekiem, rozdartym wewnętrznie z wielu powodów, wplątanym w swoisty, tragiczny czworokąt uczuć, człowiekiem, który potrafi być egocentryczny.

Co z innymi kwestiami filmu? Aktorzy, dobrani w większości przez panią Barańską, sprawdzają się w stu procentach. Grają pełnią swych uczuć, na ekranie nie ma choć cienia fałszu, są prawdziwi aż do bólu (czego tak brakuje innym filmom) i chwała im za to. Piotr Adamczyk - dobrany idealnie, nie ma w Polsce aktora, który pasowałby do tej roli lepiej. Danuta Stenka - fizjonomia idealna, zdaje się, że to ona pozowała Delacroix'owi do słynnego portretu, jako George Sand. W aktorstwie niezwykle szczera, prawdziwa, wyraźnie dominuje nad całą akcją. Bożena Stachura - młoda, piękna, zdolna - rola udana, pełna emocji. Adam Woronowicz - prawdziwe objawienie - postacią zazdrosnego Maurycego po prostu zachwyca, a to przecież rola bardzo nieciekawa, złożona. Jadwiga Barańska, gdy pojawiała się na ekranie przeszywał mnie dreszcz, esencja matczynej troski - to najbardziej w jej krótkiej roli mnie urzekło. Jerzy Zelnik - rola krótka lecz bardzo wyrazista. Inni aktorzy równie dobrzy (m. in. "etatowa" aktorka Antczaków - Zofia Merle), szkoda tylko, że Wielka Księżna - Maria Gładkowska nie wypowiada ani słowa.

Piękne zdjęcia Edwarda Kłosińskiego, kostiumy Tesławskiej i Grabarczyka, a także montaż, no i oczywiście muzyka (szkoda tylko, że pięknej piosenki Edyty Geppert "Na Krakowskim, czy w Nohant" nie słychać na końcu filmu).

Film się nie dłuży, mimo swych 133 minut, akcja jest bardzo wartka, z częstymi chwilami miłosnych wzniesień i wspomnień ojczyzny pełnych pięknych krajobrazów, których tak wspaniałych dawno nie było w polskim kinie!

Wszystko w tym filmie porusza najdelikatniejsze, najgłębsze struny w człowieku. Film polecam wszystkim tym, którzy pragną takiego poruszenia, wszystkim tym, którzy zgadzają się ze wstępem do mojej recenzji - na pewno nie pożałujecie!