Maryjko i Jezusiku. Fitzgerald przewidział konwoje do Murmańska, Jamesa Deana oraz huragan Katrina? Że też wielcy tego świata nie przeczytali tegoż opowiadania, ileż tragedii XX wiek by uniknął! Sorry, przestańcie rzucać argumentem, że "książka powstała PRZED Forrestem Gumpem."

Pojawia się on niemal zawsze, gdy ktoś wspomni o Panu Forreście i jego czekoladkach. Ma świadczyć o wyjątkowej oryginalności "Buttona". Bo pewien pisarz, jak on się właściwie nazywał?, napisał utwór zanim się ludziom forresty przyśniły, co z tego idzie "Button" zrzynką z Forresta być nie może.

Logiczne, prawda? Bez znaczenia jest fakt, że miesza się tu dwa światy: literaturę i kino. Widocznie nie do wszystkich dociera, że z kompletnie różnych historii można zrobić w sumie bliźniacze filmy. Wszystko leży w gestii reżysera czy - szerzej - ekipy obraz realizującej. I to jest niestety przypadek "Buttona". Zapatrzenie w sukces "Forresta" rzuca się w oczy, dla mnie najbardziej w wątku miłosnym - jest identycznie poprowadzony.

Drugi problem jest jeszcze śmieszniejszy. Fitzgerald swe opowiadanie napisał w latach bodaj 20. Czy można więc wnioskować, że jakieś
3/4 filmu to wymysł scenarzysty? A Fitzgeralda jest właściwie tylko motyw przewodni, i może pierwsze lata Buttona? Nie wiem, nie czytałem - po "Gatsbym" i "Ostatnim z wielkich" uznałem, że to nie mój rodzaj prozy, ale mam podejrzenie graniczące z pewnością. Jak się nazywa scenarzysta "BB"? Dla ułatwienia dodam, że tak samo jak "FG".

Żeby było trochę o samym filmie - w kilku innych miejscach pisałem, że dla mnie to osobiste rozczarowanie roku. Przyjemnie się ogląda, ale to nie Fincher. Ten film mógłby nakręcić ktokolwiek inny albo można by go w ogóle nie tworzyć - nic by się wielkiego nie stało. Ktoś mądry napisał, ze problemem jest sam Button - wszyscy inni są od niego ciekawsi. W sumie racja, ja na przykład lubię wątek z Pigmejem, nawet gdy rzuca frazesami. A nominacja dla Pitta to głupota - facet gra w tym filmie może przez środkowych 40 minut. Resztę roli robi za niego charakteryzacja, zmieniająca się zresztą jak w kalejdoskopie, co utrudnia wczucie się w jego losy.