Pod wieloma względami film jest wręcz zachwycający:
- znakomity pomysł, który pozwolił w przewrotny (dosłownie!) sposób opowiedzieć o trudnym i rzadko poruszanym w kinie głównego nurtu temacie starości, a także przemijania i śmierci
- obsada! - wprost cudownie było zobaczyć w jednym filmie fenomenalne Cate Blanchett i Tildę Swinton (szkoda, że nie spotkały się w żadnej scenie)
- epicki i nieco nostalgiczny rozmach na miarę "Forresta Gumpa"
- efekty specjalne i charakteryzacja, które pozwoliły mi znów zadać to magiczne, a nieco już archaiczne filmowe pytanie "Jak oni to zrobili?" (ostatni raz zadawałem je sobie oglądając "Władcę Pierścieni").
To wszystko - a także kostiumy, scenografia, muzyka, zdjęcia - sprawiają, że film ten ma rzeczywiście olbrzymi potencjał oscarowy (co potwierdzone zostało ilością nominacji) - czy będzie on wykorzystany, to się dopiero okaże. Bo rzeczywiście potencjał filmu nie został w pełni urzeczywistniony na ekranie.
Film ma momenty, w których wyraźnie traci tempo i najzwyczajniej w świecie się dłuży. Nieraz grzęźnie też na mieliznach banału i schematyczności. Ponadto wydaje się, jakby twórcy za dużo chcieli w nim upchnąć - i tak niektóre sceny i wątki wydają się jakby doczepione na siłę albo też wyraźnie odstają od reszty. Na przykładzie "Ciekawego przypadku BB" widać znakomicie sens powiedzenia "Mniej znaczy więcej" - myśl, o której zupełnie zapomnieli twórcy tego obrazu.
Ta ambiwalencja sprawia, że trudno jest mi jednoznacznie ocenić ten film. Daję więc 7,5/10.