Wydaje mi się, że dosyć łatwo przeoczyć wyjątkowość tego filmu. Jesteśmy już chyba zbytnio przyzwyczajeni to tego typu formuły, która nie tylko pojawia się nagminnie w różnych filmach dokumentalnych, ale jest w dodatku doszczętnie "wyeksploatowana" i zbanalizowana w różnych tandetnych produkcjach telewizyjnych. I nie chodzi nawet o to, że podobno Errol Morris był pierwszy, który ją zastosował. On to zrobił zupełnie inaczej, niż to się robi dzisiaj. Np. kolejne "dramatyzacje" zbrodni są fikcyjne - ilustrują wypowiedzi poszczególnych "świadków", co tylko wyolbrzymia wątpliwości widza. Tymczasem tego typu dramatyzacje są zwykle stosowane w celu wręcz przeciwnym. Takich przykładów można by podać więcej.
Co jest jednak szczególnie ciekawe to to, że "Cienka niebieska linia" staje się swoistym zwierciadłem podstawionym naszej kulturze, naszemu społeczeństwu, nam samym. Wszyscy kłamiemy i udajemy. Oszukujemy nawet samych siebie. Odstawiamy przedstawienie na użytek publiczności, bo pragniemy uwagi, zauważenia. Ale pod tą fikcją jednak kryje się prawda. Ona istnieje. Potrzeba dużej uważności, by ją obnażyć, wydobyć na wierzch przynajmniej pewne jej fragmenty. Ona prześwituje między słowami, minami, gestami. Trudno jest ją udowodnić w sposób niezbity. Ale nie znaczy, że jej nie ma. A sztuka pozwala nam ją odkryć, albo przynajmniej się do nie j przybliżyć, musnąć. Lub chociaż zasiać wątpliwość w to, co mówi się otwartym tekstem i co nasze kłamstwa i fałszywe wyobrażenia biorą za oczywistość.