Z jednej strony, jest to film oparty na faktach. Tym samym, z samej racji jego autentyczności, człowiek podchodzi do niego bardziej emocjonalnie. Zdaje sobie sprawę, że Ci ludzie naprawdę tam zginęli, że była to wielka tragedia rodzin.
Z drugiej strony... spodziewałem się mocniejszego uderzenia. Nie, nie chodzi mi tu o krew, pot i przeraźliwe krzyki ofiar. Miałem jednak nadzieję, że scenarzyści i reżyser bardziej pójdą w kierunku odwzorowania przebiegu tego wydarzenia (zejście lawiny, akcja ratunkowa, znacznie lepiej zaznaczona chronologia wydarzeń). Tymczasem, po samej tragedii, mamy chaotycznie przedstawione losy rodziny Wojtka Domagały. Nie wiemy nawet, po jakim czasie zostało odnalezione jego ciało. Można się jedynie domyślać, po aurze pogodowej, że był to przełom wiosny i lata.
Tym samym odnoszę wrażenie, że mimo legitymizowania się autorów tego filmu opowieścią na faktach, reżyser i scenarzyści zbytnio popłynęli w świat fikcji i własnych wizji. Mają naturalnie do tego prawo. Niestety, nasze kino charakteryzuje się tym, że filmy oparte na faktach, samych faktów zawierają niewiele. Za to od cholery jest tam związków miłosnych etc.