Na czym polega film katastroficzny? Tworzymy grupkę bohaterów, wysyłamy ich na konfrontację z żywiołem i obserwujemy jak dzielnie znoszą oni wszelkie trudy. Całe szczęście, że "Cisza" nie jest takim obrazem. Centrum obrazu nie okazują się być sami śmiałkowie, ale rodziny ofiar tragedii, których perspektywa jest najczęściej pomijana.

Film dobrze się zaczyna. Od początku wchodzimy w rodzinę Wojtka, poznając ją i obserwując przy okazji kiełkującą w synu pasję do gór. Widzimy dzieci już w górach, śmiało zmierzających w kierunku upragnionego szczytu. To co w filmie najciekawsze, to trzecia część tragedii, czyli godzenie się ze stratą.

To mógł być naprawdę świetny obraz - zebrano odpowiednich aktorów, ekipa techniczna wykazała się profesjonalizmem. Jest jednak pewna istotna wada, przez którą film traci na sile i staje się chaotyczny - nazwijmy to manierą TVN. Objawia się ona zbytnim skupianiem się na dramacie bohaterów i powierzchownym traktowaniem faktów. W efekcie w przeciągu ok. pół godziny przechodzimy od całkowitego załamania i wyparcia informacji o śmierci syna, do pogodzenia się z losem i oczyszczenia. Kamera lubi pokazywać mamę Wojtka, ponieważ ona często dramatyzuje (to naturalne i tego się nie czepiam) i wprowadza nerwową atmosferę w rodzinie. Niestety przy okazji tracimy z oczu zarówno tatę Wojtka, jego siostrę jak i kolegów. Nawet proces nauczyciela jest zepchnięty na trzeci plan. Koniec końców zamiast pełnej historii obserwujemy jej esencję i co efektowniejsze kawałki, zupełnie jakbyśmy nie tyle oglądali film, co jakiś specjalny odcinek "Uwagi!" lub "SuperWizjera".

Pomysł na film był dobry. I choć warto spojrzeć na całą sytuację z przedstawionej perspektywy, ciężko jest się w nią zaangażować przy pominięciu tylu szczegółów. Naprawdę szkoda.
2-3/5