Widać, że reżyser i scenarzysta w jednej osobie był bardzo przejęty własnym projektem, zapewne zrodzonym z wielkiej fascynacji szeroko pojętą fantastyką.

Są tu emocje wyjęte żywcem z opowiadań Lovecrafta: klimat retro, rodzinna tajemnica, tajemniczy spadek i równie tajemnicze zniknięcie. Twórca dorzucił też hołd złożony serii o Obcym. Pojawiają się zatem bezokie stwory żyjące stadnie i porywające ofiary, którymi karmią swe młode. Monstra oczywiście uroczo się szczerzą, prezentując w zbliżeniach rzędy przerażających kłów. Zamiast labiryntów korytarzy ogromnego statku lub opustoszałej kolonii, mroczne jaskinie. Strasznie może też być pod wodą i w lesie, zatem i tam warto zagnać bohaterów. Ellen Ripley miała uroczego kota – autor postawił na kudłatego psa. Jules to nie tylko miłośniczka zwierząt, ale i urodzona wojowniczka, która daje radę i kołkiem, i widłami, zwłaszcza tam, gdzie zawiedli mężczyźni. Miotacze płomieni mocno utkwiły panu Walkerowi we wdzięcznej pamięci prawdziwego fana, dlatego bohaterka również podpala bestie. Piskliwą Newt zastąpiła Reia, która na ekranie ma jedynie karnie opuszczać kadr, gdy rodzice rozmawiają z dorosłymi, a w decydujących chwilach drzeć dramatycznie japę i dać się ratować.

Problem z rozentuzjazmowanymi amatorami jest taki, że siadając do pisania scenariusza, tudzież stając za kamerą, myślą głównie o własnej przyjemności, rozumianej jako „powrót do tamtych chwil”, gdy jako dzieci chłonęli atmosferę gatunkowych klasyków po raz pierwszy. W tak zawężonym odtwórczym uniesieniu przyjemność widza pozostaje mało istotnym detalem, co niestety wychodzi w „The Tank” niemal w każdej scenie. Dlatego fabuła to jedynie zdawkowo naszkicowany pretekst, zaś poczynania bohaterów sprowadzają się do bicia pokłonów własnym zachwytom przy kolejnych ołtarzykach wspominkowego szlaku twórcy.