Ta końcówka kompletnie od czapy. Zrujnowała całkowicie i tak już słaby film.

Zgadzam się. Ani nic nie winiosla ani nic nie wyjaśniła

Mam takie same odczucia względem tego filmu. Trochę szkoda, bo historia sama w sobie byłaby naprawdę fajna, gdyby tylko została lepiej poprowadzona. Aż mi smutno, bo mam wrażenie, że to zmarnowany potencjał. Zaczyna się film i od razu wiadomo, kto jest dobry i kto zły, można bez problemu przewidzieć, co się wydarzy.
Film taki do obejrzenia, jak ktoś nie ma pomysłu, co odpalić i nie oczekuje czegoś dobrego czy wciągającego.

Końcówka nawiązuje do tej sceny, w której studentka pyta o obraz z żeglarzem, który nie trzyma steru. Adiunkt odpowiada wtedy, że to kryzys męskości czy jakoś tak. I rzeczywiście bohater taki kryzys przeszedł.

Raczej na końcu się okazuje, że od zawsze ten bohater kradł i oszukiwał, zresztą nawet jak się ma kryzys to się nie zabija 3 ludzi. Chodzi o to, że w końcówce film poszedł w stronę jakiegoś kiczowatego slashera, co kłóci się z resztą filmu, która miała zadatki na thriller psychologiczny.

!!! SPOILER !!!

W jakimś stopniu może i tak, jednak powiedziałabym, że ostatnia scena o wiele bardziej nawiązuje do obrazu na okładce książki, którą George otrzymał od Floyda i która przewija się przez cały film. Nie uważam, żeby chodziło tutaj o utratę kontroli czy jakiekolwiek zagubienie, bo George JEST po prostu oszustem - i nie chodzi jedynie o referencje, ale także kradzież obrazów swojego kuzyna; to po prostu mega śliski i nieszczery typ, w pewnym stopniu nawet narcystyczny, który tylko stwarza pozory fajnego i przyjaznego.
Sam film pokazuje po prostu walkę między dobrem i złem w dwóch wymiarach. Zły duch łapie kontakt ze złym człowiekiem, a dobry duch z dobrym, chcąc go chronić. Pojawia się też dwa razy tekst o tym, że zło tak czy siak zostanie pokonane/ukarane, no i końcówka ma dowodzić słuszności tych słów.

Nie do końca bym stwierdziła, że są tam dwa duchy. To wnioskujemy ze słów rektora, który się tym fascynuje, ale czy ma rację? Zwróciłam uwagę na to, że córce głównych bohaterów ukazuje się duch kobiety, jak się potem okazuje matki chłopców, a następnie dziewczynka szepce na podwórku "rąb, rąb". Całość kończy się zamordowaniem siekierą kobiety, a odciski palców pozostają po tym rąbaniu tylko starszego z braci. Więc nie wychylała bym się ze stwierdzeniem, że to dobry duch. Bardziej bym sugerowała, że wszelkimi gestami sprawia, że kobieta zaczyna mu ufać i przejmować nawyki jak noszenie pierścienia czy bujanie się w bujanym krześle. Bardziej wydaje mi się, że chodzi temu duchowi o odtworzenie historii. Pastor morduje żonę, ojciec chłopców morduje im matkę, Catherine zostaje zamordowana przez męża. Jestem gotowa stwierdzić, że ten sam duch wpływa na kobietę i na mężczyznę i jedynie stwarza pozory dwóch odrębnych istnień.

A poza tym film stwarza niepokojącą tolerancję dla zachowań bulimicznych. Zły mąż zmusza ją do picia koktajli białkowych?

Oj, tak, też zwróciłam uwagę na zachowanie bulimiczne, no i ten mąż, zero dobrych cech, zło wcielone:)

Dowody na obecność dwóch duchów lub ducha i jakiejś złej siły:
- podczas seansu coś blokowało ducha tej kobiety i stwierdzono, że jest tutaj drugi, zły duch,
- kiedy George słyszy głos, jest on męski,
- duch kobiety pojawia się głównie wtedy, kiedy jest jakieś napięcie między Cath a jej mężem, według mnie w ten sposób próbuje zakończyć te konflikty. Czy nastawia ją przeciwko George'owi? Wydaje mi się, że nie do końca, tutaj bohaterka sama zaczęła zdawać sobie sprawę, że nie jest szczęśliwa w tym małżeństwie. Miała własną pracę, własne pasje, z których musiała zrezygnować. Po przeprowadzce przez kilka miesięcy siedziała po prostu w domu, nie miała możliwości realizować się. Co więcej, nie miała prawie z nikim kontaktu, a sam mąż też próbował ignorować w to, z kim może się spotykać, a z kim nie powinna,
- kiedy George prosi ducha o jakiś znak, do mieszkania wbija jakieś czarne, mroczne ptaszysko,
- z tego, co zostało pokazane w filmie, duch kobiety jest obecny tylko i wyłącznie w domu i ukazuje się on Cathrine oraz córce niemal od samego początku, natomiast ten zły najprawdopodobniej zaczyna łapać kontakt z George'em dopiero po jakimś czasie. Po czym to wnioskuję: na początku George jest całkiem okej. Nie jest idealny, ma swoje za uszami, ale jest spokojny, szczęśliwy i zadowolony. Stara się polepszyć sytuację w małżeństwie - i owszem, Cath jest wobec niego już źle nastawiona, ale czy nie wynika to z jego winy, jego niesłuchania, jego ignorowania jej potrzeb? Małżeństwo przechodzi kryzys, a sama Cath w rozmowie z Justine opowiada, że nie planowali mieć dziecka, ale zaszła w ciążę i postanowili wziąć ślub - chociaż i to nie przyszło łatwo. Nie pamiętam, kiedy zaczęło się to zmieniać, ale pierwszy raz ten głos w głowie George'a pojawia się chyba na chwilę przed tym, jak spowodował on wypadek Justine, a następnie kiedy się przebiera i wyrzuca/pierze ciuchu - właśnie wtedy mówi, żeby ten duch mu się ukazał. Myślę, że ta zła siła po prostu czekała, kiedy coś złego zacznie się dziać w życiu George'a, bo wtedy łatwiej byłoby jej go zmanipulować.

Dlaczego uważasz, że ten film toleruje zachowania bulimiczne? Moim zdaniem zostało po prostu pokazane, że Cathrine ma bulimię, o czym wie jej rodzina i bliscy. Przyjaciółka wciska jej kawałek tortu i każe jej go zjeść, podczas rozmowy przez telefon mama też robi jakąś uwagę związaną z jej odżywianiem. Myślę, że zachowania bulimiczne nie są więc u Cathrine czymś nowym, a w filmie jest przedstawione, że cierpi ona na to zaburzenie. Dlaczego? Skąd się to wzięło i kiedy? Tego już nie wiemy. Akurat to, że mąż chce, aby jego żona odżywiała się prawidłowo, nie jest niczym złym, według mnie to akurat przejaw troski nad nią. Myślę, że akurat tutaj George naprawdę chciał o nią zadbać, ale był na swój sposób nieprzyjemny i może nawet agresywny, jeżeli chodzi o jego zachowania. Niepotrzebnie robił głupie uwagi, z perspektywy Cath możemy powiedzieć, że wręcz się czepiał i ją tym dręczył... Jednak czy w rzeczywistości sam George nie jest już tym wszystkim zmęczony? Cathrine wie, że ma problem, jest pod kontrolą lekarza, który przepisał jej te koktajle, ale... Zupełnie nic sobie z tego nie robi, ona nie chce sobie po prostu pomóc. Jeśli pamiętam, akcja filmu dzieje się chyba z latach 70. ubiegłego wieku i chyba w tamtym czasie zaburzenia odżywiania nie były jeszcze jakoś dogłębnie zgłębione przez medycynę, a już tym bardziej świadomość społeczeństwa w tym zakresie była niewielka.

Co do dwóch duchów, to z mojej perspektywy interpretacja pasjonatów je wywołujących,Ca nie musi oznaczać, że się nie mylą, bo skąd ta wiedza? Z badań naukowych czy teorii szaleńców i egzorcystów? To drugie, czyli mało wiarygodne. To duch kobiety podpowiada ich córce "rąb, rąb" i ostatecznie to siekierą Cath zostaje zamordowana, czyli to ona za tym stoi. Poza tym duch potrafi zamknąć drzwi na zasuwy, ale nie robi tego przed jej mężem, gdy ten chce ją zamordować i mówi "mogę odsunąć kamienie sprzed twych nóg", co można zrozumieć dwojako. Co do głosów w głowie i podszeptów, to czyj głos słyszysz w swojej głowie? Zawsze swój, głos twoich myśli, to twój głos, więc nic dziwnego, że on słyszy męski głos, a ona żeński. Z mojego punktu widzenia to zawsze jest duch "potępionej", ale podszywający się pod dobre/źle duchy, aby uzyskać pożądany efekt...czyli doprowadzenie do zbrodni męża nad żoną. Tak samo było z rodzicami chłopców. On drań, umęczał żonę, aż ją zamordował. Ona postrzegana jako ciepła i dobra, choć nosiła pierścień "potępionej" i była pod jej wpływem. W jakiś sposób potęgowane były ich cechy, niekoniecznie takie, które mogły kiedykolwiek ujrzeć światło dzienne. Dla mnie logicznym było by wyjaśnienie, że pastor (pobożny człowiek) miał opętaną żonę, kobietę złą, którą egzorcyzmiwał i doprowadził do śmierci. Jednak to nie wypędziło złego ducha a jedynie zatrzymało go w domu i dało możliwość oddziaływania na innych, co robiła. Z egzorcystycznego punktu widzenia, aby duch cię opętał musisz posiadać jego przedmiot (tutaj pierścień) i trzeba być słabym psychicznie (bulimia).

Twierdzenie, że mąż ją zmusił jest stanowczą przesadą. Mąż ją namówił i ona z początku bardzo optymistycznie podeszła do nowej przyszłości. Sama się zdecydowała, choć potem mąż przyznał, że myślał egoistycznie, a nie jak twierdził wcześniej o wspólnym dobru. Jednak nie można powiedzieć, że ją zmusił i ona od początku była nieszczęśliwa. Ona zaczęła obracać kota ogonem, gdy była nieszczęśliwa.

Nie chodzi o to, czy wtedy były czasy, że lekarze bagatelizowali problem bulimii czy anoreksji, ale o to, że film, mimo że wspomina o obawach rodziny co do jej zaburzeń żywienia przedstawia Cath w dobrym świetle, jako ofiarę i tym samym jej choroba jest jakby pokazana jako niewinne nawyki żywieniowe, a ona kontroluje swoje życie. Podczas, gdy takie nawyki żywieniowe mogą prowadzić do agresji, wywoływania konfliktów, nadinterpretacji emocjonalnej, ogólnej depresji. Film pokazuje jakby całe zło szło od męża, a równie dobrze mogło być odwrotnie.

A czy to nie jest tak, ze ten duch to tak naprawdę George, na końcu filmu wysnułam tezę, ze pastor to tak naprawdę George, przyjrzyjcie się na zdjęciu. A kobiety na pierścieniu to była żona pastora i cath?

Wydaje mi się, że to była bardziej symbolika, której w tym filmie sporo. Pokazanie, że powielają schemat związany z tym domem i tak powtarzam to co wcześniej. Pastor został osadzony jako ten zły, tak go przedstawia film, ale daje do myślenia, czy faktycznie tak było? Myślę, że oni oboje zostali oszukani przez ducha, który miał na celu postawić ich w roli pastora i jego żony.

Tak, zmarnowany potencjał, szkoda