Walter Brennan stworzył tu kreacje niezwykłą. Przez cały film nie wiemy co mamy myśleć o jego postaci. Najpierw widzimy jak wiesza niewinnego człowieka, następnie reżyser William Wyler zręcznie manipuluje widzem pokazując zabawną słabość twardego sędziego. Następnie następuje prawdziwa sinusoida. Raz zabawny, raz straszny, raz dobry, raz zły, raz mu współczujemy, raz życzymy śmierci itd. Z tego wszystkiego wyłania się postać prawdziwego psychopaty, którego z jednej strony lubimy, a z drugiej nienawidzimy. Kapitalna postać! Warto zwrócić uwagę, że na postaci Brennana mógł wzorować się Nicholson, czy Ledger kreując filmowego Jokera. Po tej roli filmowe czarne charaktery już nigdy nie były takie jak przedtem. Brennan zakończył (lub w znaczny sposób ograniczył) typ jednowymiarowego złoczyńcy w kinie. Brawo!

Co do samego filmu to widać, że reżyserował go wielki reżyser. Nie jest to z pewnością jego czołowe osiągnięcie, ale sam film jest niezwykle oryginalny. Cholernie niejednoznaczny. Płynnie przechodzi z zabawnej komedii w posępny dramat i odwrotnie. Intrygująca produkcja.