w którym sam Boris Karloff zaprasza widzów na seans, opowiadając przy okazji o realności zagrożenia, jakie stanowią zjawy i wampiry - być może siedzące właśnie obok nas! - mówi wiele o charakterze całego filmu. Składa się on z trzech nowel, różnych i stylistycznie i jakościowo, stanowiących jednak spójną całość, nie tylko dzięki klamrze z dowcipkującym Karloffem (żegnającym również widzów w zabójczym epilogu), ale dzięki specyficznemu "charakterowi pisma" włoskiego reżysera.
Pierwszą opowieścią jest 'Telefon', będący wczesnym giallo w pigułce - piękna kobieta vs. tajemniczy morderca terroryzujący ją telefonami z pogróżkami (tak uproszczając). Początkowo tylko przyjemne, w połowie staje się mocną rzeczą, której podstawę już do końca stanowi potężna dawka suspensu. Gorzej z drugą nowelą, 'Wurdulakiem', ciekawym, ale średnio udanym horrorem wampirycznym, gdzie pierwszoligowe pomysły kolidują z liczniejszymi fragmentami przegadanymi i nijakimi. Za to ostatnia historia, 'Kropla wody', to już od początku do końca istny majstersztyk. A teoretycznie nic na to nie wskazuje - jest to przecież do bólu klasyczne ghost story, opierające się w głównej mierze na dosyć standardowych zagrywkach. Ale Bava nie tylko wyciska z nich absolutne maksimum, ale i dodaje od siebie bardzo pomysłowe wykorzystanie gry światła i cienia, którą niespodziewanie zbliża się do poetyki surrealizmu, a z której dumni byliby niemieccy ekspresjoniści. Do tego bardzo precyzyjna reżyseria i szybko robi się z tego rzecz niezwykle złowieszcza, miejscami autentycznie przerażająca.
Całość w swoich najsłabszych momentach nieudolna, pocieszna, ale w najlepszych - niezapomniana.