The black baloon, czyli historia czarnej owcy w społeczeństwie. Nie jest to biały kruk, ale czarna owca. Dlaczego? Przez swoje kalectwo? Niesamowity film pokazujący wiarę w każdego człowieka, a także przywiązanie do rodziny, a nie podleganie stereotypowemu światu.
Trzeba przyznać, że Thomas był człowiekiem o silnej woli, której nie złamali naśmiewający się z brata rówieśnicy. Dużą dorosłość ukazała również Jackie, co na pewno świadczy o prawdziwym bohaterstwie.
Myślę, że w prawdziwym życiu trudno o przyjęcie strony chorego, często padają słowa, że wstyd gdzieś wyjść z taką osobą,że komuś głupio za niego/nią. Jedyną ważną pomocą może wtedy popisać się rodzina. W filmie wszyscy jej członkowie stoją za Charlie'em (nie wiem czy dobrze piszę) i choć pojawiają się różnorodne kłótnie czy nieścisłości związane z autyzmem,to bohaterowie nie poddają się i walczą z przeciwnościami losu.
Wielkim wsparciem dla Thomasa w tej ciężkiej sytuacji z całą pewnością jest Jackie. Dzięki niej główny bohater ignoruje wyśmiewające opinie kolegów i koleżanek. Ma on bliską osobę, która kocha go za to kim jest.
Dziwi mnie zaś postawa kobiety mieszkającej w sąsiedztwie. Zrozumiałe jest jeszcze, aby zachowywać bierność w jej sytuacji w porównaniu do tego co zrobiła ona. Podsyłając opiekę społeczną do naszych bohaterów utwierdza mnie w fakcie, że jest prawdziwą zołzą, że się tak wyrażę. Nie sądzę, żeby sprawiał jej kłopoty chłopak z autyzmem mieszkający za płotem. Czuje ona pewne zniesmaczenie taką sytuacją, co jest co najmniej chore dla mnie.
Jeszcze wielkie brawa za scenariusz, który nie jest (jak w polskich filmach o ludzkiej krzywdzie) pesymistyczny i wzbudzający ulitowanie. Szuka on również dobrych stron, których choć nie ma jak na lekarstwo, to z pewnością można je odnaleźć. Przedstawiono go w ciepły, ale nieprzesłodzony sposób za co jeszcze raz wielkie brawa. Okazuje się, że nawet i na takim obrazie można się bardzo wzruszyć.