"Häxan" to jeszcze jeden dowód na to, że w kinie było już tak naprawdę wszystko.Kiedy James Cameron stwierdził, że 3D to rewolucja w kinie, zapomniał, że z tą techniką eksperymentowano praktycznie od początków X muzy. Analogicznie, kiedy widzowie na całym świecie zachwycali się "Blair Witch Project", miejsce miała zbiorowa amnezja środowiska filmowego, które zapomniało iż odkrywczy koncept zaprezentowany w filmie już wcześniej mieliśmy chociażby w "Cannibal Holocaust". A gdy się głębiej zastanowić, to za protoplastę horrorów łączących grozę z "udawanym" dokumentem uznać należałoby obraz duńskiego reżysera Benjamina Christensena z 1922 roku. Dostajemy tutaj kompendium wiedzy na temat czarnoksięstwa i szatańskich praktyk, utworzone na bazie średniowiecznego manuskryptu z instrukcjami dla inkwizytorów. Plansze z informacjami przetykane są sekwencjami fabularnymi, które ilustrują poszczególne zagadnienia związane z wiedźmami i czarną magią. Miejscami efekt potrafi być, zwłaszcza z perspektywy czasu, niezamierzenie komiczny (ach, ten diabeł z wywieszonym jęzorem!), ale jako całość "Häxan" zdecydowanie intryguje. Dekoracje i charakteryzacja są na naprawdę wysokim poziomie, a niektóre sceny nadal potrafią zrobić wrażenie, zwłaszcza na wrażliwszych widzach. Obraz Duńczyka jest mocno antyklerykalny w wymowie, co również moze wzbudzać kontrowersje. W ogóle, jak na czas powstania, jest to dosyć odważna pozycja, nawet jesli idzie to w parze z pewną naiwnością. Polecam w połączeniu z substancjami - ja przez cały czas wyobrażałem sobie, nie wiedzieć czemu, że narrację czyta tu Werner Herzog. That's quite funny...