Stary wątek, ale podpisuję się oburącz pod Twoją wypowiedzią.
Spodziewałam się pozytywnego, choć wzruszającego filmu... Otrzymałam jeden wielki banał. Nie mogę uwierzyć, że zmarnowałam dwie godziny na to ckliwe filmidło. Cała fabuła podporządkowana pod tezę, że największe szczęście to szara codzienność, najlepiej z kołyską w tle. Nie wiem, może komuś to pomaga, podobnie jak sugestia, by każdy dzień przeżywać tak, jakby miał być ostatnim, ale mnie ten zlep banałów tylko zmęczył i przygnębił.
Uwaga, lekki spoiler - dla mnie szczytem wszystkiego była scena, w której jedna z postaci decyduje zakończyć toksyczny związek oraz przestać być alkoholiczką. I już, koniec tematu, problem rozwiązany. Poważne problemy zamieciono pod dywan i wykorzystano jako rekwizyt.
Odradzam, no chyba, że ktoś gustuje w tego typu słodko-pierdzących produkcjach.