czy ktokolwiek zwrócił uwagę na fizyczny aspekt uczucia łączącego głównych bohaterów? Już dawno nic tak bardzo nie wzruszyło mnie w żadnym filmie. Nie ma w nim, mówiąc krótko, bezustannie, nadzwyczaj namiętnie całujących się par, jęków rozkoszy i zdradzających wszystko nabrzmiałych sutków 'gotowej' kobiety. W tym filmie, między parą głównych bohaterów wyczuwa się jakieś urokliwe napięcie; gdy patrzę na Anjali, czuję, jak zmysłowo pachnie. Wszystko jest zupełnie inne, niż to, co widzimy na codzień na ekranach. Moi poprzednicy pisali o sielance, o kiczu, o kulcie aktorów Bollywoodu. Wydaje mi się, że tego filmu nie powinno oglądać się bez zapoznania się z bollywoodzką specyfiką i kulturą indyjską. Chwilami aż trudno wytrzymać, gdy widzi się włosy rozwiane przez wiatr, jakby za aktorami ciągnął się strumień powietrza suszarki /to bardziej przypomina klimat 'nagiej broni 33 i 1/3' ;) / ... możliwe też, że cała fabuła zdaje się być niemożliwą do zaistnienia sielanką. Mimo to, warto poświęcić tych kilka godzin. Tańce, tradycyjne szaty i nieskażone zachodnią sztucznizną kobiety -PACHNĄ i przyciągają / aż zastanawiam się, jak mężczyzna wychowujący się w tej kulturze mógłby zakochać sie w zwykłej europejce... w scenie,w której rozbielone hinduski ubrane w różowe skukienki mini tańczyły obok tradycyjnych tancerek hinduskich, te pierwsze wydawały mi się jakimś ordynarnym, na siłę 'atrakcyjnym' towarem/
Prosta fabuła i nieskomplikowana uczuciowość bohaterów uzupełnia się z kiczowatym patosem całego przedstawienia. Chwilami bardzo raziło mnie 'wykorzenienie' z bohaterów ich tradycji..... mam na myśli plastikową lalkę, siostrę Anjali. Jak to jednak w dobrej bajce bywa, to,co ma najsilniejsze korzenie, wygrywa...
Może to i dobrze, na chwilę odpocząć od tego, do czego przywykliśmy w kinie. Kiczowatość może bawić, warto jednak przestawić się i wybrać się w te dziwną, niezbyt skomplikowaną mieszaninę kulturową. I co z tego, że rzeczywistość przedstawiona w filmie kojarzy się ze snem, skoro przekazuje on ważne wartości, najrpostszym językiem, choć pełnym pstrokacizny? Wiele dałabym za to, by w naszej kulturze istniały tak silne więzi rodzinne i takie oddanie się tradycji.