Moim skromnym zdaniem, tylko obyczajowy... owszem jest wątek miłosny...
ale głównie chodzi o to, jak sobie ludzie radzą ze stratą najbliższych i jakich dokonują wyborów w życiu, aby je uczynić znośniejszym...
Główny bohater wcale nie jest wariatem, po prostu stworzył sobie świat, w którym wszystko jest proste, bo nie musi podejmować żadnych decyzji, trzymając się jednej- być blisko Emmy. Wybierając każdorazowo bycie blisko niej, by mogła zaistnieć możliwość chociażby ujrzenie jej- to jest romantyczne...
W dorosłym jednak życiu- trzeba dorosnąć, bo o Piotrusiu Panie jest Baśń,
chociaż kocham Piotrusia, to żyć bym z nim nie chciała.
I stało się trochę tak w tym filmie, że bohater stawił wreszcie czoło realnej Emmie, nie tylko tej z marzeń...i dzięki temu musiał się zmierzyć z tym obliczem świata, które daje nam wycisk...
Czy to go zmieniło? Trochę dojrzał ale też został sobą...
Właściwie zaskoczył mnie ten film.
Gdy facet tak płacze błękitnymi oczyma, człowiek się wzrusza.