Psychodelia - jest słowem kluczem do zrozumienia tego filmu. Zastosowane kolory (niekiedy "podrasowane" przez Antonioniego, niekiedy zaś zgniłe) i wspaniały dźwięk, wraz ze stanami psychicznymi głównej bohaterki, tworzą jakiś niesamowity psychodeliczny kolaż.
Kapitalnie, rewelacyjnie zagrana przez Monikę Vitti - Giuliana, przez cały właściwie film porusza się w emocjonalnej przestrzeni, za którą z jednej strony jest tzw. normalność (cokolwiek to miałoby oznaczać), z drugiej zaś stan, z którego nie ma już powrotu. Przez cały właściwie film, zastanawiamy się - nie czy ale kiedy i jak. I czy główna bohaterka pociągnie w otchłań również kogoś bliskiego, np. synka.