Dramat o piromanie. Thrillera tu właściwie nie ma, szczypta suspensu w dwóch scenach, tyle samo humoru. Ale tak po za tym to dramat. Facet pracuje w redakcji gazety i jest raczej depresyjnym typem budzącym politowanie widza. Pozostali bohaterowie to również pracownicy redakcji, oraz pewna młoda dama prowadząca wykłady o piromanii. W owej damie zakochuje się nasz bohater. Dziwny z niego gość. Raz biadoli, żeby go wydała (ona, albo szef - przyjaciel od lat, który zna jego tajemnicę), innym razem wpada w szał, gdy wybranka serca proponuje mu leczenie. Tym czasem tożsamości podpalacza terroryzującego miasto domyślać się zaczyna redakcyjny kolega. Film sprawnie zrealizowany i zagrany, z wyraźnym przekazem mającym zapobiec piromanii: biedny, samotny człowiek może sięgać po zapałki, zamiast po alkohol. Warto w porę mu pomóc, bla bla bla. Film nie jest jakoś bardzo porywający, ale jest oryginalny fabularnie, zresztą już sam fakt obcowania z norweskim kinem lat 50-tych zwiastuje pewną egzotykę.