Koszmary najczęściej biorą się z traumatycznych wspomnień, które zostały wyparte przez naszą świadomość, a z którymi musi radzić sobie podświadomość. Często, bardzo ciężko jest odgadnąć o co naszej głowie chodzi. Szczególnie jeśli osoba nie interesuje się snami czy psychoanalizą. Główny bohater wchodził do ludzkich koszmarów, by pomóc im odnajdywać tę ukrytą traumę, która je powodowała. W przypadku mordercy wypartym wspomnieniem była śmierć prawdopodobnie siostry i dość tragiczne dzieciństwo (bycie zamykanym z jakiejś klitce przez ojca i takie tam). To właśnie tę małą dziewczynkę mówiącą "pomóż mi" było słychać w telefonach poprzednich ofiar, bo morderca był tak pogrążony w swoim bólu, że niejako wciągał ofiary do swojego koszmaru.
Trochę ciężko to wytłumaczyć, bo sny są mocno pokręcone. Więc tak: morderca chciał się zabić, ale nie mógł. Dowiedzieliśmy się, że to on był zamykany w jakiejś klitce. Walcząca z nim policjantka (jako jedyna nie tak do końca chciała umierać). W koszmarze mordercy to ona jest nim - ona jest zamknięta i walczy o ratunek, podczas gdy on wyrządza jej krzywdę (tak jak jego ojciec wyrządzał jemu). Morderca na swoim miejscu usadza tę policjantkę, bo wg niego ona ma siłę wygrać. Czyli pokonać jego koszmar. To wszystko dzieje się w jego podświadomości. Świadomie on tego nie wie. Świadomie po prostu karmi się cierpieniem innych. Główny bohater będąc z jego śnie jest, nazwijmy go tłumaczem, albo drogowskazem. Wchodząc do głowy mordercy wyciąga na wierzch wspomnienie, które zapoczątkowało jego "działalność". Morderca wtedy konfrontuje się z prawdą. Wtedy jego świadomość zaczyna współdziałać z podświadomością. On staje się sobą, podczas gdy główny bohater staje się wyrządzającym krzywdę. Morderca, wiedząc już co go trapi, może z tym zawalczyć. Zabija głównego bohatera w swojej podświadomości - wygrywa ze swoim bólem i traumą. Na poziomie podświadomości - wreszcie ukoił swój ból, pomścił siostrę. Nie musi już karmić się cierpieniem innych, bo wygrał. Doznał katharsis, że tak to ujmę. Popełnia samobójstwo, bo teraz może już spokojnie odejść.

Szacunek.